Paul von Hindenburg

Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg, niemiecki feldmarszałek i polityk. Prezydent Republiki Weimarskiej w latach 1925-1934. Urodził się w Poznaniu 02 października 1847 r. Syn pruskiego arystokraty, miał o dwa lata młodszego od siebie brata, o imieniu Otto (w późniejszych latach urodziła się jeszcze jego siostra). Brał udział w wojnach: prusko-austriackiej (1866 r.) i prusko-francuskiej (1870-1871 r.). Od 1911 roku pozostawał w stanie spoczynku, by po wybuchu I wojny światowej powrócić do służby czynnej. W 1914 r. na czele 8. Armii odniósł zwycięstwo nad Rosjanami  w bitwie pod Tannenbergiem w Prusach Wschodnich. W roku 1916 został szefem Sztabu Generalnego, aby firmować działania swego zastępcy Ericha Ludendorffa, autora tzw. wojny totalnej, tj. podporządkowania całej gospodarki Niemiec potrzebom wojny. Po śmierci prezydenta F. Eberta, w roku 1925, znaczną przewagą głosów został wybrany na prezydenta, jako żywy symbol minionej potęgi państwa niemieckiego.

Znany był ze swych monarchistycznych przekonań, z tego powodu nazywano go często Ersatzkaiser, (zastępczy cesarz). W roku 1932 dystansując w wyborach Adolfa Hitlera ponownie zwyciężył, dzięki poparciu partii dotąd mu wrogich (centrystów  i socjaldemokratów). Za pośrednictwem Franza von Papena i swego  syna Ernesta w dniu 30 stycznia 1933 r. przekazał Hitlerowi urząd kanclerza Rzeszy. Sympatyzował z nazistami udzielając im poparcia  w przejęciu pełni władzy.

Zmarł 02 sierpnia 1934 r. w Neudeck (obecnie Ogrodzieniec) w swojej rodowej posiadłości znajdującej się na terenie Prus Wschodnich.

Kluczową cechą Hindenburga, stanowiącą główny atut jego popularności  i  sławy na wszystkich etapach wojskowej i politycznej kariery, był wewnętrzny spokój i rozwaga. Hindenburg jako pruski arystokrata, pobożny protestant, był głęboko przywiązany do swojego monarchy oraz  tradycyjnych pruskich wartości: lojalności, honoru, pobożności, posłuszeństwa. Prywatnie znany był jako osoba rodzinna. Szczęśliwie żonaty w związku z Gertrudą, z którą wychowali syna i dwie córki. Miał słabość do polowań i długich spacerów. Jego powierzchowność nie należała do szczególnych czy wyjątkowych. Nie był też błyskotliwym intelektualistą, porywającym mówcą, mimo to był osobą lubianą, szanowaną. W roku 1911, kiedy Hindenburg osiągnął wiek 64 lat, jego wojskowa  kariera zdawało się, dobiegła już do końca. Jednak po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 r. został wezwany z powrotem do czynnej służby wojskowej aby dowodzić 8. Armią w Prusach Wschodnich. Wygrane starcie z oddziałami rosyjskimi, 2. Armią generała Aleksandra Samsonowa w sierpniu 1914 r. okazało się punktem zwrotnym w wojskowej karierze i życiorysie Paula von Hindenburga.

Jak pisał do żony w dniu 30 sierpnia 1914: „Poprosiłem H.M. (Jego Królewską Mość) by trzy dniowe walki nazwać Bitwą pod Grunwaldem. Grunwald, położony jest między Gilgenburg i Hohenstein, gdzie w roku 1410 Polacy i Litwini pokonali Niemców Teraz, 504 lat później, dokonaliśmy zemsty...”

Świadomość wagi wygranej bitwy na tle historii, wskazywała na wyostrzony zmysł Hindenburga  odnoszącego się w tym przypadku do polityki pamięci. Równocześnie, wygrana walka pod Tannenbergiem w percepcji niemieckiego społeczeństwa, zaistniała jako zwycięstwo  o historycznym znaczeniu, zaś nazwisko  Hindenburga zyskało natychmiastowy status bohatera narodowego i tym samym zapoczątkowało zjawisko kultu jego osoby.

1  2 

Porucznik Hindenburg, lata 1870/71
.

Młody oficer (stoi po prawej) wśród rodziców i rodzeństwa.

Hindenburg ze swoją żoną Gertrudą Wilhelminą z domu Sperling i ich córką Irmgard, urodzoną 14 października 1880 r.

Prezydent Rzeszy z wnukami.